Έχω μια εξομολόγηση να κάνω: είμαι γυναίκα και δεν κάνω Παπ-τεστ. Γενικά δεν πηγαίνω σε γιατρούς, αλλά ειδικότερα αποφεύγω τελείως τους γυναικολόγους. Στην δουλειά και σε παρέες, όσες φορές το έχω αναφέρει ξεσηκώνεται κατακραυγή εναντίον μου από τις άλλες γυναίκες κι η φωνή της "κοινής λογικής" υψώνεται κατακρίνοντας την στάση μου. Εμένα φυσικά δεν με νοιάζει, αποφασίζω μόνη μου για το σώμα μου και δεν ρωτάω ποτέ κανένα για όλα όσα αφορούν μόνο εμένα, όμως τα ερωτήματα είναι δύο: 1) από πού κι ως πού υψώνεται αυτή η γενική κατακραυγή; 2) γιατί δεν πηγαίνω σε γυναικολόγους; Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα εμπλέκεται με τους αντίθετους πόλους ενός ζητήματος εξουσίας, της εξουσίας που ασκεί πάνω στον άνθρωπο η Ιατρική. Οι γνωστοί μου μού λένε πως πρέπει να συμμορφωθώ στην εξουσία γιατί δεν είναι εξουσία αλλά το καλό μου, που δεν το βλέπω. Εγώ λέω πως δεν θα συμμορφωθώ και το καλό μου θα το ορίσω μόνη μου. Υποθέτω ότι στο πρώτο ερώτημα, στο πώς δημιουργείται η αντίλ
Πριν από λίγο καιρό αγόρασα μέσω ηλεκτρονικής παραγγελίας καλλυντικά από ένα φαρμακείο, έδωσα το email μου κι από τότε λαμβάνω από το φαρμακείο δύο ειδοποιήσεις την εβδομάδα για προϊόντα σε εκπτώσεις, προσφορές κλπ. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα έλαβα μια ασυνήθιστη προσφορά που μου κίνησε την προσοχή, γι αυτό άνοιξα το μήνυμα και το διάβασα ολόκληρο. Προϊόντα για την ευαίσθητη περιοχή με μυρωδιά και γεύση φράουλα (και λεμόνι, και γκουαρανά, και μήλο-κανέλλα, κλπ). Τηλεφώνησα αμέσως στην φαρμακοποιό και την ρώτησα μέσα στα νεύρα, τι προϊόντα είναι αυτά κι αν είναι επικίνδυνα για την υγεία. Μου απάντησε πως είναι ασφαλή, έχουν χρωστικές και αρώματα που προορίζονται για ζαχαροπλαστική. Τελικά, την ρώτησα κι αυτό που σκεφτόμουνα, ποιος τα αγοράζει αυτά τα προϊόντα και γιατί, υπάρχει περίπτωση κάποιος που θα τα μυρίσει να νομίσει ότι τρώει ας πούμε παγωτό φράουλα;. Μου απάντησε πως το γιατί δεν το ξέρει, αλλά τόσο τα καθαριστικά όσο και οι κρέμες περιποίησης είναι πολύ-πολύ δημοφιλή.
Οι προδομένοι εραστές (Ζακ Πρεβέρ) "Εγώ είχα την λάμπα κι εσύ είχες το φως. Ποιός πούλησε το φιτίλι;" Το παραπάνω ποίημα του Ζακ Πρεβέρ μιλάει για έναν προδομένο έρωτα. Ένα έρωτα που έσβησε μόνος του, που φθάρθηκε με την πάροδο του χρόνου. Ποιήματα σαν αυτά, για έρωτες που έσβησαν αλλά πρώτα έλαμψαν, φαίνεται ως δεν θα βλέπουμε πια στο μέλλον παρά μόνο από εφήβους, από εκείνους που δεν πρόλαβαν να μάθουν το μάθημα της πολιτικής ορθότητας στον έρωτα. Εντύπωσή μου είναι πως ζούμε σε ένα κόσμο μειωμένων προσδοκιών στα πάντα κι αυτό περιλαμβάνει όχι μόνο τις προσδοκίες μας ως πολιτικά όντα, αλλά ακόμα και τις προσδοκίες μας ως προς τις προαιώνιες και πανανθρώπινες ανάγκες μας, όπως είναι η αγάπη και ο έρωτας. Η γνώμη μου είναι πως στην ζωή, τα πάντα είναι πολιτική κι εμείς σε μεγάλο βαθμό χειρωγωγίσιμοι. Η αντίληψη που είχε η κοινωνία για τον έρωτα προ μόλις 30 ετών, εκείνου που σε παρασύρει, σε γεμίζει, τον εξομολογείσαι και θες να τον φωνάξεις σε όλη την γη, εκε
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου