«Ευαίσθητη περιοχή» με γεύση και άρωμα φράουλα.

Πριν από λίγο καιρό αγόρασα μέσω ηλεκτρονικής παραγγελίας καλλυντικά από ένα φαρμακείο, έδωσα το email μου κι από τότε λαμβάνω από το φαρμακείο δύο ειδοποιήσεις την εβδομάδα για προϊόντα σε εκπτώσεις, προσφορές κλπ. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα έλαβα μια ασυνήθιστη προσφορά που μου κίνησε την προσοχή, γι αυτό άνοιξα το μήνυμα και το διάβασα ολόκληρο. Προϊόντα για την ευαίσθητη περιοχή με μυρωδιά και γεύση φράουλα (και λεμόνι, και γκουαρανά, και μήλο-κανέλλα, κλπ). Τηλεφώνησα αμέσως στην φαρμακοποιό και την ρώτησα μέσα στα νεύρα, τι προϊόντα είναι αυτά κι αν είναι επικίνδυνα για την υγεία. Μου απάντησε πως είναι ασφαλή, έχουν χρωστικές και αρώματα που προορίζονται για ζαχαροπλαστική. Τελικά, την ρώτησα κι αυτό που σκεφτόμουνα, ποιος τα αγοράζει αυτά τα προϊόντα και γιατί, υπάρχει περίπτωση κάποιος που θα τα μυρίσει να νομίσει ότι τρώει ας πούμε παγωτό φράουλα;. Μου απάντησε πως το γιατί δεν το ξέρει, αλλά τόσο τα καθαριστικά όσο και οι κρέμες περιποίησης είναι πολύ-πολύ δημοφιλή.

Μάλιστα. Εδώ είμαστε.  Χρόνια και χρόνια το σύνολο του γυναικείου σώματος αποτελεί τον κύριο στόχο του μάρκετινγκ, και τουλάχιστον τα είκοσι τελευταία χρόνια επιμέρους στόχος έχει γίνει η ευαίσθητη περιοχή. Οι διαφημίσεις στην τηλεόραση και τα περιοδικά, αφού μας ξαναβάφτισαν τα πράγματα που μας είχε μάθει η μάνα μας με έναν συγκεκριμένο τρόπο και π.χ. μετονόμασαν τις μέρες της περιόδου σε «δύσκολες μέρες», αφού μας δίδαξαν πως η «διακριτικότητα» είναι η ύψιστη αρετή μιας σερβιέτας, και πως για όσες δεν θέλουν να διακόπτεται ο ρυθμός της ζωής τους υπάρχουν και τα ταμπόν (σε κείνη την ανεκδιήγητη διαφήμιση με την κοπέλα που χορεύει καποέιρα), ήρθαν τέλος να αναμορφώσουν και την μυρωδιά της ευαίσθητης περιοχής. Όχι να την εξαλείψουν, αυτό έχει γίνει προ πολλού με εξειδικευμένα αγνά καθαριστικά με χαμομήλι. Να την αναμορφώσουν είπαμε. Γιατί να μυρίζει χαμομήλι ή τίποτα και να μην έχει μια μυρωδιά που να αναδεικνύει την προσωπικότητα και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της γυναίκας, π.χ. λεμόνι = δροσερή και αγνή,  φράουλα = γευστική, γκουαρανά = αισθησιακή;

Τι μήνυμα δίνει στην γυναίκα /θεατή/ καταναλωτή  μια τέτοια διαφήμιση, ή και η απλή θέαση τέτοιων προϊόντων στα ράφια; Καταρχάς ότι η δική της ευαίσθητη περιοχή υστερεί, σε άρωμα, σε γεύση, σε ιδιαίτερο χαρακτήρα. Έπειτα ότι η ίδια υστερεί σε μοντερνισμό και χιπ, ότι έχει μείνει πίσω σε εξελίξεις. Τέλος, αν τυχόν βρίσκεται στο πεδίο της αναζήτησης ερωτικού συντρόφου, υστερεί έναντι των αντιπάλων της, δηλαδή των υπολοίπων γυναικών που είναι ενημερωμένες και εξοπλισμένες, και διαθέτουν το κατάλληλο αρωματικό προϊόν ευαίσθητης περιοχής.  Επομένως η αγορά ενός τέτοιου προϊόντος είναι καλού-κακού απαραίτητη κι αν τυχόν βρεθεί μπροστά σε άντρα «παλιομοδίτη» που θα διαμαρτυρηθεί για την αναπάντεχη μυρωδιά φράουλας, ε, τότε πετάει το προιόν στην άκρη.

Είναι όμως όλα αυτά μόδα και μάρκετινγκ; Το γνωρίζουμε ότι το καθήκον του μάρκετινγκ είναι να πρώτα επινοεί ανάγκες και μετά να μας πείθει ότι κι εμείς έχουμε αυτές τις ανάγκες, γνωρίζουμε ότι το σώμα ολόκληρο αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα, κόβεται σε κομματάκια και φτιάχνονται καταναλωτικά προϊόντα που αντιμετωπίζουν τις ανάγκες του. Που κατατείνει όλη η προσπάθεια του μάρκετινγκ για άντρες και γυναίκες τα τελευταία 20 χρόνια? Θα έλεγα στην απόλυτη εξαφάνιση όλων των στοιχείων που μας συνδέουν με τον ατίθασο και φυσικό Διονυσιακό άνθρωπο, δηλαδή στην εξάλειψη των πανανθρώπινων χαρακτηριστικών του σώματος που είναι οι τρίχες και η κάθε είδους μυρωδιά. Σήμερα δεν υπάρχει μεγαλύτερο αμάρτημα από το σώμα που μυρίζει ο,τιδήποτε, από μακριά, από κοντά, ή κι από απόσταση αναπνοής. Το επιθυμητό σώμα είναι λείο σαν πλαστικό, χωρίς τρίχες ή άλλες ανωμαλίες στην υφή, και παντελώς άοσμο –ή αρωματισμένο κατά το επιθυμητό ανά στιγμή και περίσταση. Ειδικά το γυναικείο σώμα, θα έλεγε κανείς πως πρέπει να βγαίνει από το ίδιο εργοστάσιο της Ματέλ που φτιάχνει τις Μπάρμπι.

Είναι όμως μόνο αυτό; Η απληστία των βιομηχάνων και των διαφημιστών, είναι το μόνο πράγμα που κρύβεται πίσω από την προσπάθεια ουδετεροποίησης και πλαστικοποίησης του σώματος; Μάλλον όχι. Ένας ιδεολογικός ευνουχισμός ανδρών και γυναικών, ένα ακρωτηριασμός σε βάθος, η πλήρης αλλοτρίωση του σώματος και των επιθυμιών που το συνοδεύουν  επιτυγχάνεται μέσω της εμπορευματοποίησης του. Στην προσπάθειά μας να συμβαδίσουμε με το αποδεκτό περί ομορφιάς πρότυπο, κόβουμε τους δεσμούς με κάθε φυσικό στοιχείο του σώματος και αλλάζουμε σιγά-σιγά και τις επιθυμίες μας, ή τουλάχιστον, τις προσαρμόζουμε κι αυτές στο αποδεκτό σύμφωνα με τις γραφές της κάθε εποχής. Δεν θα περάσει πολύς καιρός έως την μέρα που οι άντρες θα ξαφνιάζονται και θα αδρανοποιούνται μπροστά σε μια ευαίσθητη περιοχή που δεν μυρίζει φράουλα. Θα τους φαίνεται περίεργη, ή τουλάχιστον κακόγουστη ρε αδελφέ.  Θα βρεθούν τρόποι και πειστικά επίθετα να καλυφθεί ετούτη η καινούργια επίθεση κατά του γυναικείου σώματος, όπως βρέθηκαν επίθετα που ύμνησαν την εξάλειψη των τριχών του εφηβαίου (πρώτα το είπαν φροντισμένο, μετά περιποιημένο, μετά clean και baby face), και αφηγήσεις που επέκριναν με δριμύ τρόπο τις όποιες ανυπάκουες γυναίκες («άσε σου λέω, δεν ήταν γυναίκα αυτή, ήταν η γυναίκα του Νεάντερνταλ, δεν ήξερα από πού να φύγω») Μαζί θα γραφούν τα άρθρα στα κατάλληλα περιοδικά που θα αναφέρουν εμπειρίες σεξουαλικών επαφών που είχαν αξέχαστη γεύση και αξέχαστη μυρωδιά, τόσα που θα απορεί κανείς πως κατάφεραν οι άνθρωποι να πολλαπλασιάζονται χιλιάδες χρόνια χωρίς αυτές τις γεύσεις και τις μυρωδιές.

Είναι στα χέρια των ανδρών και γυναικών της εποχής να αντισταθούν στις νέες νόρμες περί επιθυμητής ευαίσθητης περιοχής και να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην μυρωδιά και την γεύση που προβλέπεται από την Φύση κι όχι από τα εργαστήρια Χημείας της Βιομηχανίας ομορφιάς.

Υπογράφει η Melusine.

(αρχική δημοσίευση στο Kollectnews)

*First illustration by Lora Sutyagina
**Picasso Strawberry by ToniTiger415