Πολιτικά Ημερολόγια

Λένε μερικοί ότι ζούμε το 3ο κύμα του φεμινισμού. Αυτό είναι μεγάλο ψέμα, εάν φεμινισμός είναι το κίνημα που παλεύει για ίσα δικαιώματα μεταξύ ανδρών και γυναικών και ταυτόχρονα για αξιοπρέπεια. Δεν βλέπω σχεδόν πουθενά την προσπάθεια για αξιοπρέπεια: το πορνό βασιλεύει, το  κακοποιητικό σεξ διαφημίζεται ως το πιο απελευθερωτικό από όλα, το δικαίωμα στο κακοποιητικό σεξ ως βήμα απελευθερωτικό με την σειρά του.  Ζούμε όμως το 3ο κύμα μισογυνισμού, μεγάλο κύμα , δυνατό, που πολλές γυναίκες συμμερίζονται τις αρχές του (τον βιολογισμό) και πολλές υιοθετούν τον τρόπο ζωής που ταιριάζει σε αυτόν τον μισογυνισμό. Ναι, με την βοήθεια της πορνογραφίας και χιλιάδων άρθρων σε hip περιοδικά, η γυναίκα που είναι τώρα hot, είναι η πολύ ενημερωμένη λεπτεπίλεπτη ροδοδάκτυλη πριγκίπισσα, που το πρωί είναι επιτυχημένη εξέκιουτιβ και το βράδυ εφάμιλλη των πορνοστάρ σε σεξουαλικές επιδόσεις. Της αρέσει το BDSM, να την βρίζουν, να την εξευτελίζουν και τα περισσότερα φεμινιστικά σάιτ δεν

Επιγραφή  βαλμένη πάνω στη μεγάλη πόρτα   του Θελήματος *********************************** Εδώ εσείς μην μπαίνετε, υποκριτές και θεοκάπηλοι, γεροταρτούφοι, άθλιοι και βρομοπρησμένοι, σφιχrόλαιμoι, μυγοχάφτες χειρότεροι από Γότθους κι Οστρογότθους, πρόδρομοι κάθε ασχήμιας, με τους τρίχινους αμπάδες, ψευτοπιστοί μωρόπιστοι τακουνάκηδες, ζήτουλες κουκουλωμένοι, λάγνοι καλογερεμένοι περιγελασμένοι, ξεφτίλες, παραφούσκωτοι, των καβγάδων η αρχή, δρόμο κι αλλού διαβείτε απάτες να πουλήσετε. Τέτοιες πλάνες των κακών τους αγρούς μου θα γέμιζαν με κακία. Κι από ψευτιά τα τραγούδια μου θα ζάλιζαν τέτοιες πλάνες των κακών. Εδώ εσείς μην μπαίνετε, νομικοί σανοφαγάδες, γραμματικοί και συντεχνιακοί γραφιάδες, του λαού ροκανιστάδες, τόσοι παπαδοκριτάδες, Φαρισαίοι του κατάστιχου φυλαχrάδες και αρχαίοι δικαστάδες, που καλούς ενοριτάδες σαν σκυλιά σφίγγετε με λαιμαριά, για μισθός σας η κρεμάλα. Δρόμο κι αλλού γκαρίσματα, γιατ' υπέρβαση καμιά δε μας βρίσκεται εδώ

Διαβάζω στις εφημερίδες τα σχόλια κάτω από τις ειδήσεις της δολοφονίας της Ελένης στην Ρόδο τώρα, του Ζακ Κωστόπουλου πριν, ακόμα πιο πριν της κοπέλας που γέννησε μόνη της στην μπανιέρα και τρελαμένη από απελπισία πέταξε το μωρό στον ακάλυπτο. Εννοώ όλα τα εμετικά σχόλια, για τους θύτες, για τα θύματα, για διάφορους εμπλεκόμενους ή για άλλους ανθρώπους που ήδη σχολίασαν. Διαβάζω και κάτι αναλύσεις, ακόμα κι από αναρχικούς χώρους (τρομάρα να τους έρθει που είναι αυτή η βρώμα αναρχία) που μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο με την κακία που έχουν. Δεν καταλαβαίνω τα ίδια τα σχόλια πρώτα και μετά τους ανθρώπους που τα γράφουν. Τι δεν καταλαβαίνω; Να:     Καταρχάς δεν καταλαβαίνω πώς επιτρέπει στον εαυτό του ένας άνθρωπος να μιλάει έτσι, προφορικά ή γραπτά. Τις ξέρω τις δικαιολογίες, «εξοργίστηκα», «δεν κρατήθηκα», «θόλωσε το μάτι μου" κι "ήταν ο Ερμής ανάδρομος». Ωραία, κι εμένα θόλωσε το μάτι μου σήμερα, χτες, προχτές, κάθε μέρα θολώνει το μάτι μου και συνήθως θολώνει

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την πρόσφατη δολοφονία της φοιτήτριας στην Ρόδο, άκουσα πολύ αυτήν την πανηλίθια φράση "δεν έπρεπε να μπει στο αυτοκίνητό του την νύχτα". Όταν λέω "πολύ" εννοώ πως την άκουσα σχεδόν από όλα τα άτομα με τα οποία συζήτησα γι αυτό. Να μιλήσω λοιπόν εγώ που δεν μπαίνω σε κανενός το αυτοκίνητο μέρα ή νύχτα, για το πώς έγινε αυτό και τις συνέπειές του στην ζωή μου και στην ζωή των γύρω μου.  Καταρχάς να πω είναι πως δεν γεννήθηκα επιφυλακτική απέναντι στους άντρες, έγινα επιφυλακτική διδασκόμενη από όσα μου συνέβησαν. Το πρώτο περιστατικό που δεν θα το αναφέρω αναλυτικά στις φριχτές του λεπτομέρειες  (διότι δεν θέλω να το θυμάμαι εγώ η ίδια) συνέβη στα 18. Κάποια παιδιά από την γειτονιά μου που διασκέδαζαν στο ίδιο κλαμπ με εμένα, με πήραν με ένα φορτηγάκι της δουλειάς του μεγαλύτερου από όλους να με πάνε σπίτι μου γιατί είχα χάσει το τελευταίο λεωφορείο. Εννοείται ότι τους ήξερα όλους πολλά χρόνια, πηγαίναμε στις ίδιε

Λένε πως την Ιστορία την ερευνούν επιστημονικά, την διατυπώνουν γραπτά και την γνωστοποιούν στο κοινό οι ιστορικοί, περίπου 50 χρόνια μετά τα γεγονότα. Εντάξει, όμως εμένα με νοιάζει η ιστορική μνήμη, με ενδιαφέρει πολύ το παρελθόν, αλλά κυρίως θέλω αυτά που έγιναν στον καιρό μου να τα καταγράψω, να τα ερευνήσω με το μυαλό μου, να βρω τις αιτίες τους και να τα χρησιμοποιήσω για να τροποποιήσω την πορεία της ζωής μου. Ναι, να τροποποιήσω την πορεία της ζωής μου, για το πολιτικό ον αυτό δεν σημαίνει «διδάσκομαι από την Ιστορία»; Πολλοί λένε πως τον Δεκέμβρη του 2008 όλα ήταν όμορφα και τίποτα δεν προμήνυε την «Κρίση» του 2010 που ακολούθησε. Όσοι το λένε ανήκουν σε κείνους που είχαν οργανώσει πολύ καλά την ζωή τους, είχαν καλή δουλειά, όμορφο σπίτι, σπουδαίο αυτοκίνητο, διακοπές στο εξωτερικό και γενικά προσηλωμένο το μυαλό τους στην κατανάλωση. Υπήρχαν πολλοί άλλοι που το παρόν τους εξαρτιόταν από το χαρτζιλίκι του μπαμπά τους και το μέλλον τους διαγραφόταν σκοτεινό, π.χ. οι χιλι

Να πω καταρχάς πως ετούτο το κείμενο απευθύνεται σε όσες κι όσους νομίζουν πως εκπροσωπούν τον μέσο «κανονικό» άνθρωπο. Σε αυτούς δηλαδή που αν τους πεις πως είναι ρατσιστές, φασίστες, σεξιστές, ομοφοβικοί, ψυχοπαθείς, μισάνθρωποι, θα σκεφτούν πως   δεν ξέρεις τι λες, το έχεις χαμένο. Αν λοιπόν νομίζετε ότι είστε κανονικοί άνθρωποι, με υγιή ψυχικό κόσμο (μείον κανα δυο τραύματα της παιδικής ηλικίας), με την συνηθισμένη γνώση της ελληνικής γλώσσας (το Λύκειο), τότε απαντήστε μου: μιλάτε πάντα ελληνικά ή υπάρχουν φορές που μουγκρίζετε σαν τον άνθρωπο του Νεάτερνταλ; Ναι, η ερώτηση είναι απλή. Ξέρετε ελληνικά, έχετε λέξεις μέσα στο κεφάλι σας αρκετές για να πείτε   αυτό που επιθυμείτε; Είναι οι λέξεις αυτές κατάλληλες και τις έχετε στην διάθεσή σας όταν είστε θυμωμένη/ος, κουρασμένη/ος, αγανακτισμένη/ος, ή μήπως χάνονται και στην θέση τους μένουν μόνο βωμολοχίες σεξιστικού περιεχομένου, ρατσιστικοί χαρακτηρισμοί κι αφηρημένα παλιόλογα παντός καιρού (π.χ. μ@λ@κ@ς); Ορίστε μερικ

Το ζήτημα είναι πως υπάρχουν πράγματα που για να δημιουργήσεις χρειάζεται χρόνος, δεν φτάνει το τώρα, την αξία τους την παίρνουν από την διάρκεια, το νόημα τους αποκαλύπτεται μέσα από την διάρκεια. Οι ανθρώπινες σχέσεις χρειάζονται χρόνο για να   δημιουργηθούν, κι όσο πιο πολύ διαρκούν τόσο περισσότερο αξίζουν για μας. Ο εαυτός μας για να μας γίνει κατανοητός, για να μπορέσουμε να δομήσουμε κάποιο νόημα γύρω από το γιατί κάνουμε όσα κάνουμε, απαιτεί χρόνο κι ενδοσκόπηση. Η ζωή μας αποκτάει νόημα αν την αναλογιστούμε στην διάρκεια της, αν την σχεδιάσουμε για πολλά χρόνια μετά, αν αναλογιστούμε τι πρέπει να κάνουμε ώστε να περάσουμε όμορφα όσο διαρκεί και στο τέλος της να μας θυμούνται με τον επιθυμητό για εμάς τρόπο.  «Να με θυμούνται» είναι ήδη ο πιο υψηλός ρεαλιστικός στόχος που μπορεί να έχει ο άνθρωπος της υπερμοντέρνας εποχής, ασύλληπτα υψηλός. Γνωρίζουμε ήδη από την προηγούμενη εποχή, την μοντέρνα/νεωτερική πως σε κάτι άλλο εκτός από τα γήινα δεν μπορούμε να προσβλέπ

E δώ και 10 χρόνια βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση να παρακολουθώ την εξέλιξη του φαινομένου της ζωής on-line και του ανθρωπότυπου που είχε ως αποτέλεσμα . Η ζωή on - line είναι μια εναλλακτική περιγραφή αυτού που στην Φιλοσοφία, την Κοινωνιολογία κλπ ονομάζεται υπερ-νεωτερική εποχή, υπερ-μοντέρνα ας πούμε. Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η διαφορά στην αντίληψη του χρόνου για όσους την ζουν. Ο χρόνος από την μια μεριά είναι πιεστικός ως προς το πόσο γρήγορα πρέπει να γίνουν όλα: fast food , fast track υποθέσεις, deadlines παντού, “αυτό έπρεπε να είχε γίνει εχθές». Από την άλλη μεριά o ίδιος χρόνος φαίνεται σαν να διαστέλλεται ή να πολλαπλασιάζεται χάρη στην τεχνολογική εξέλιξη των επικοινωνιών, μπορείς να είσαι μέσω του κομπιούτερ και του κινητού στις 10.00 σε σύνδεση με Αυστραλία, στις 10.02 σε σύνδεση με την καφετέρια στο χωριό σου, χώρια που μπορείς να διαβάζεις σχόλια στο Facebook και ταυτόχρονα στο Google plus σε δύο διαφορετικά παράθυρα στο κιν